Ik neem aan dat jullie vol verwachting hebben uitgekeken naar het derde deel van mijn blessureverhaal. Geef toe, de cliffhanger van deel twee deed het ‘m. Goede tijden, slechte tijden is er niets bij. Maar ik zal jullie niet langer in spanning houden en verder gaan met mijn avontuur bij de fysiotherapeut.
Nadat zij namelijk had vastgesteld dat mijn linkerheup er niet zoveel zin in had, heeft ze een soort van behandelplan opgesteld. Dat gebeurde allemaal een beetje op de ‘gok’ (ze deed natuurlijk niet zomaar wat, want mijn fysiotherapeut is een topper!), want ze had nog geen idee of haar aanpak ook daadwerkelijk zou aanslaan. Het probleem was wel gevonden, maar of het nu om een spierenkwestie, pezenkwestie of gewrichtenkwestie ging, was nog even de vraag. Onder het motto: niet geschoten is altijd mis, begonnen we aan de behandeling.
En dat was er één die ik niet zo snel zal vergeten. Het ging als volgt. Ik werd op de behandeltafel/pijnbank vastgebonden. Ja, dat lees je goed: vastgebonden. Er werden banden van klittenband, die vast zaten aan de tafel, om mijn beuk en heupen gebonden. Vervolgens werden deze een klein beetje heel erg strak vastgezet, zodat ik geen kant meer op kon. Ik kreeg een beetje het idee dat ik in een slechte horrorfilm beland was. Zo één waarin je dan ligt vastgeketend op een werkbank en dat er vervolgens een creep met een kettingzaag op je afkomt.
Gelukkig was dat alleen maar mijn levendige fantasie, want in werkelijkheid zijn aan mijn behandeling verder geen martelwerktuigen te pas gekomen. Dat je het even weet. Mijn fysiotherapeut heeft het moeten doen met haar spierballen en dat is aardig gelukt. Op het moment dat ik namelijk vastgebonden op de behandeltafel lag, en daar dankzij het klittenband bijna doorheen werd gedrukt, pakte de fysiotherapeut mijn linkerbeen. Na een beetje losmaken en opwarmen, kon het grote werk beginnen.
Met al haar kracht begon ze aan mijn onderbeen te trekken, net zo lang tot mijn heup meegaf en ‘plopte’. Op die manier werden het gewricht en de omliggende spieren en pezen even in beweging gebracht en weer netjes op hun plek gezet. Een reset, zeg maar. Mijn fysiotherapeut had namelijk het idee dat mijn heup niet helemaal in de gewenste stand stond. Nu kun je je vast ook wel voorstellen dat het nogal een komisch gezicht moet zijn geweest. Ik laag daar op die tafel, vastgebonden en al, en de fysiotherapeut maar trekken. Ondanks het klittenband schoof ik steeds verder naar beneden en zaten de banden bijna onder mijn kin. Daarom moest ik met mijn handen de tafel vastgrijpen om weerstand te bieden. En dan moet je ondertussen ook nog ontspannen, omdat het anders minuten duurt voordat het gewricht zich laat bewerken. Tsja, probeer dat maar eens uit. Het is geen ideale situatie kan ik je vertellen.
In de eerste weken van mijn behandeling werd het beschreven ritueel ongeveer drie keer per sessie uitgevoerd. Pijn deed het toen niet echt dus ik liet het allemaal maar over me heenkomen. Alles voor het goede doel en de tracties (de officiële naam van het hele gebeuren) leken hun vruchten af te werpen. Het gaf, samen met een paar oefeningen die ik thuis deed, voor een paar dagen verlichting. Zo kon ik in ieder geval twee keer in de week fatsoenlijk hardlopen. En daar deed ik het allemaal voor!
Helaas werden de behandelingen steeds pijnlijker. Wat op zich een goed teken was, want dat gaf aan dat mijn heup stabieler werd. Maar dat betekende ook dat ik iedere keer met lood in mijn schoenen weer op de fiets naar de fysiotherapeut ging. Toch heeft deze held op sokken keurig haar afspraken afgewerkt. En dat werd beloond, want eind juli kreeg ik te horen dat ik voorlopig niet meer hoefde te komen. Yes, het ging de goede kant op! Ik moest in september alleen nog een keer voor controle terugkomen. Dan zouden we checken of de tracties zinvol waren geweest. Tot die tijd moest ik mijn heup los houden met wat rek- en strekoefeningen en moest ik ‘m vooral de tijd geven om een goede stand aan te nemen. Alleen als ik wel weer meer last zou krijgen dan moest ik eerder de telefoon grijpen (dat moet je vooral tegen mij zeggen…). Klonk allemaal prima, gaan we doen!
Verrassing! Er komt nog een vierde deel. Ik heb jullie ook zoveel te vertellen. Maar de ontknoping nadert dus houd mijn blog in de gaten.
Lees ook:Het leed dat blessure heet Part II
Lees ook:Het leed dat blessure heet Part IV
Lees ook:Het leed dat blessure heet Part I
Lees ook:Mijn avontuur bij de sportarts: planken en andere acrobatische hoogstandjes
Lees ook:Kelly Roberts maakt selfies met ‘hot guys’ tijdens halve marathon NY