Laat je niet afschrikken door de kop, want ik beloof jullie dat het geen deprimerend stuk verhaal. Maar ik heb nu eenmaal in mijn jonge hardloopcarrière al veel te maken gehad met de minder leuke kant van het hardlopen. Namelijk, de blessures. Ze horen er helaas bij en iedere hardloper krijgt er vroeg of laat wel mee te maken. Daarom vind ik dat ik ook mijn niet zo fantastische hardloopmomenten met jullie moet delen.
Ik zal bij het begin beginnen. In oktober 2012 ben ik begonnen aan een hardloopcursus voor beginners bij Daventria in Deventer. Daar ga ik nu verder niet op in, want daar ga ik nog een apart artikel over schrijven. Op zaterdagochtend trainde ik anderhalf uur op de baan en daarnaast kregen we ‘huiswerk’ mee, zodat we ook nog twee keer zelf konden trainen.
Op een gegeven moment kreeg ik last van mijn knieën. Nu keek ik daar niet raar van op, want toen ik nog volleybalde waren mijn knieën altijd al mijn zwakke plek. Daarom had ik thuis nog een aantal oefeningen liggen die ik een paar jaar geleden al van de fysiotherapeut had gekregen. Ik besloot deze weer braaf een aantal keer per week uit te voeren en ik hoopte dat mijn knieën weer wat sterker zouden worden. Wonder boven wonder gebeurde dat ook. Halverwege de beginnerscursus namen mijn klachten af en liep ik weer zo licht als een veertje. Ik ging er dan ook vanuit dat mijn klachten te maken hadden met beginnerspech. Je lichaam moet toch wennen aan de belasting en volgens mijn trainers gaat je conditie snel vooruit, maar blijven je spieren en pezen in eerste instantie nog achter. Dat leek mij ook een heel logische verklaring. Toeval of niet, tijdens het tweede deel van de cursus heeft mijn lichaam netjes meegewerkt.
Helaas komt aan alle leuke dingen komt een eind, dus ook aan de hardloopcursus. Gelukkig heeft Daventria een aantal loopgroepen, waar je je na de cursus bij kunt aansluiten. Je kunt ervoor kiezen om in het bos te gaan lopen of om op de baan te blijven. Ik was het uitzicht op de baan wel een beetje zat en het leek me heerlijk om in het bos te lopen. Het feit dat je iedere week in een andere omgeving loopt en te maken hebt met andere omstandigheden, spraak me ontzettend aan. Ik houd wel van een beetje afwisseling en uitdaging en daarom begon ik samen met een aantal andere beginnende lopers bij de bosgroep.
In het begin had ik nog nergens last van en liep ik elke zaterdagochtend zonder problemen mijn rondjes. Totdat ik op een gegeven moment last kreeg van mijn linker hamstring. Deze begon eerst na een half uurtje hardlopen te zeuren en een aantal weken later begon ie al te protesteren tijdens de warming-up. Nu ben ik sowieso nooit het type geweest dat met gemak haar benen in de nek gooit, maar ik merkte dat mijn hamstring wel een beetje heel erg kort en stijf was. Ik kon met veel gepiep en gekraak met mijn vingertoppen mijn enkels aanraken. Niet echt ideaal dus.
Op dit punt zullen de meeste (verstandige) mensen naar een fysiotherapeut gaan voor advies, of in ieder geval zelf aan de slag gaan met rek- en strekoefeningen. Maar als je Marit Wichers heet dan blijf je gewoon doorlopen alsof er niets aan de hand is. En dan blijf je hopen dat de klachten van de één op de andere dag verdwijnen. Ben je benieuwd of mijn tactiek helpt, lees dan later deze week het vervolg van mijn blessureverhaal. Ik vermoed dat je nu nog totaal géén idee hebt welke kant dit verhaal opgaat….
Lees ook:Het leed dat blessure heet Part II
Lees ook:Het leed dat blessure heet Part IV
Lees ook:Just say hello
Lees ook:Mijn avontuur bij de sportarts: planken en andere acrobatische hoogstandjes
Lees ook:Het leed dat blessure heet Part III