Wat leuk dat je deel vier van mijn blessureverhaal hebt aangeklikt. Hoewel het niet bepaald een ‘leuk’ onderwerp is om over te hebben, hoop ik nog steeds dat jullie mijn blessureverhaal met een korreltje zout nemen. Ik zie het in ieder geval zelf allemaal maar als een leerzame ervaring, want ik weet nu in ieder geval een stuk beter hoe mijn lichaam in elkaar zit. Dat is ook wat waard!
De vorige keer vertelde ik over mijn ontslag bij de fysiotherapeut. Of in ieder geval, mijn bijna ontslag. Nog één controle en ik zou verlost zijn van mijn wekelijkse bezoekjes. Ik kon dus met een gerust hart op vakantie naar Londen. Samen met een goede vriendin hebben ik dagenlang door die fantastische stad geslenterd. Van de Topshop naar de Primark en via marktjes, de Tower Bridge en de Big Ben weer naar ons hotel. We hebben nogal wat afstanden afgelegd.
Nu was dat op zich geen probleem, want ik vind het heerlijk om door zo’n grote stad te lopen. Je maakt net even wat meer mee dan wanneer je in zo’n dubbeldekker door de stad racet. Hoewel daar natuurlijk ook niks mis mee is. Toch kreeg ik naar een paar dagen weer langzaam maar zeker last van mijn linkerheup. Eerst alleen aan het einde van een lange dag, maar op een gegeven moment stond ik met pijn op. Balen, maar ik heb me er niet door laten leiden. Ik was niet van plan om mijn vakantie te laten verpesten door een irritante kwaal waar ik op dat moment niet veel aan kon veranderen. Na de vakantie zou ik wel weer een afspraak bij de fysiotherapeut maken.
Waar ik eerlijk gezegd wel een beetje mee zat, was het feit dat ook mijn andere been begon te zeuren. Het begon met een zeurderig gevoel in mijn onderbeen, maar op één of andere manier wist ik meteen dat het uit mijn heup kwam. Hoe? Geen idee, maar waar ik bang voor was gebeurde. Na een dag of drie liep ik met twee geblesseerde heupen. Vanaf dat moment had ik alles met de metro kunnen doen of me in een rolstoel kunnen laten duwen (geintje, natuurlijk) maar dat deed ik niet. Ik heb gewoon al lopend de toerist uitgehangen de rest van mijn vakantie. Als het niet gaat zoals het moet dan moet het maar zoals het gaat.
Eenmaal terug in Nederland stond ik weer vrij snel op de stoep bij mijn fysiotherapeut voor mijn ‘controle afspraak’. Uiteindelijk viel er niet zoveel te controleren, want toen ik vertelde dat mijn rechterheup ook protesteerde was het voor mijn fysiotherapeut klaar. Ik dacht dat het allemaal te maken had met compenseren en zo (als je links pijn hebt, zal je wel anders gaan lopen), maar zo makkelijk was het volgens haar niet. Ze vertrouwde de boel niet helemaal en ze had ook geen idee hoe ze mij verder moest behandelen. Daarom was het tijd voor de tweede stap: een doorverwijzing naar een arts.
Op dat moment vond ik het wel best. Prima, laten we mijn probleembenen toch gewoon in het ziekenhuis onderzoeken. Waarschijnlijk moet ik wat testjes doen, misschien nog foto’s laten maken en dan zal er wel niets zorgwekkends uitrollen. Ik voelde me namelijk verder prima. Het was dan ook even een lichtelijk shock toen mijn fysiotherapeut het woord ‘reumatoloog’ liet vallen. Huh, hoezo? Ik heb toch geen reuma, want ik voel me verder niet ziek? Gelukkig stelde ze mij gerust door te vertellen dat ze niet per se aan reuma dacht, maar er was wel ‘iets’ mis met mijn heupen. Een reumatoloog leek haar de juiste specialist, omdat die gewoon heel uitgebreid onderzoek doet. Je wordt wekelijk binnenstebuiten gekeerd dus het zou vreemd zijn als er dan nog geen oorzaak wordt gevonden.
Ik moet toegeven dat ik er klein beetje zenuwachtig van werd, want je weet maar nooit. Ik had nooit verwacht dat er serieus iets aan de hand zou kunnen zijn. Dat idee had ik nog steeds niet, maar stel je voor….Nu hoeft het niet meteen het ergste van het ergste te zijn en ga je niet meteen dood, het zat me niet lekker.
Achteraf heb ik me zorgen gemaakt om niets, want via de huisarts werd ik doorverwezen naar een sportarts. De huisarts wilde me eerst door hem laten checken, omdat hij dacht dat mijn klachten wel zijn veroorzaakt door het hardlopen. En mocht er niets uitkomen dan kon hij mij altijd nog naar een reumatoloog sturen voor verder onderzoek. Pfieuw, ‘sportarts’ klinkt toch wat vriendelijker dan ‘reumatoloog’. Dus, op naar de sportarts dan maar.
Tjsa, ik kan me voorstellen dat je nu bang bent dat mijn verhaal een never ending story gaat worden. Ik kan je geruststellen: dat is het niet. Later deze week lees je over mijn korte bezoekje aan de sportarts en het ‘behandelplan’. Ja mensen, het komt helemaal goed met mij!
Lees ook:Het leed dat blessure heet Part III
Lees ook:Het leed dat blessure heet Part I
Lees ook:Het leed dat blessure heet Part II
Lees ook:Mijn avontuur bij de sportarts: planken en andere acrobatische hoogstandjes
Lees ook:Voorbereiding op de IJsselloop 2014